Jak dotąd najdłuższy patrol realizowany w składzie drużyny rozpoznania.
Bieszczadzki marsz rozpoczęli oni od symulacji zrzutu drużyny na terenie wroga. W tym celu wyznaczony został DZ w charakterystycznym miejscu, będący zarazem miejscem zbiórki. Następnie drużyna została przewieziona w rejon DZ.
„Zrzut” polegał na wysadzeniu każdego z osobna w sporych odległościach od siebie, w nieznanym terenie. Każdy na podstawie zdobytych wcześniej umiejętności samodzielnie musiał ustalić swoje położenie by dotrzeć do punktu zbiórki. Po dotarciu wszystkich, poprawieniu sprzętu i przygotowaniu indywidualnego kamuflażu drużyna rozpoczęła działania.
Zadaniami drużyny były:
- Zwiad wyznaczonych rejonów i obiektów
- Obserwacja i zbieranie informacji o działaniach przeciwnika oraz cywili na danym terenie, a także raport o ich wyposażeniu, zwyczajach, rutynie etc.
- Organizacja punktów obserwacyjnych w istotnych miejscach(z punktu widzenia strategicznego)
- Raportowanie o aktywności jednostek wroga oraz cywili zgodnie z akronimem SALUTE
Z racji na zmniejszenie ryzyka wykrycia patrol miał następującą formę:
- Dzień- dotarcie z punktu A do punktu B, organizacja ORP znajdującego się w rejonie planowanej akcji, odpoczynek i przygotowanie do nocnych działań,
- Noc- realizacja wyznaczonych zadań taktycznych po zmroku, oraz wycofanie się do ORP ze wschodem słońca.
Jak na każdych dobrych ćwiczeniach drużyny rozpoznania nie obyło się bez potu, krwi i łez… dosłownie. Każdy z osobna podczas patrolu musiał walczyć ze swoim własnym demonem w postaci powstałych podczas działań ran, odcisków, bólu pleców, zmęczeniem, niewyspaniem oraz ciągłą wilgocią. Pomimo wszystkich utrudnień nie przerwali swoich działań.
Patrol zakończył się sukcesem, a całość można podsumować pięknym cytatem:
„Only those who will risk going too far can possibly find out how far one can go.”
-T.S. Eliot
